ကဗျာဘူကေး ၁၀

Zawgyi Version

" ခေါင်းလောင်းသံစာတမ်း "

(၁)
ကြယ်တာရာတွေ စူးစူးဝါးဝါးငုံ့ကြည့်နေတဲ့ ကဝေည
မေမေ့…ကို ကျွန်တော်သတိရလိုက်တာ…
ညဉ့်ငှက်တွေက ကမ္ဘာအပေါ်ယံမှာ လူးလာပျံသန်း
လရောင်ကို တောင်ပံနဲ့ တဖြန်းဖြန်းရိုက်ကြတယ်…။

လောကအတုမှာ ..လူသားအတုတစ်ယောက်
ကိုယ့်ပေါက်ချွန်း ကိုယ်ထမ်းပြီးလမ်းလျှောက်နေတယ်
မေမေ…
ကျွန်တော့်အတွက်တော့ မေမေ့ရင်ခွင်ဟာ
သောကကင်းဝေးတဲ့ ငြိမ်းချမ်းရေး “နယ်”ပါ
အခု..ဘယ်မှာလဲ
ဘယ်မှာလဲ…..။

မြူမှုန်မိုးနှင်းတွေကရွှေရောင်တဝင်းဝင်းတောက်
မေမေ့အုတ်ဂူကို စောင့်ရှောက်ကြလိမ့်မယ်
ကောင်းရာဘုံသို့သွား အားလုံးကိုမေ့ထားခဲ့ပါတော့
မေမေ…။

(၂)
ကျွန်တော်မှတ်မိသမျှ…
မေမေ့မျက်လုံးဟာ ဆောင်းရာသီဆန်လွန်းတယ်
မြူတွေဖုံး၊နှင်းစက်တွေဖုံး
နေရောင်တွေလည်း ခါးကုန်းအောင်ရုန်းခဲ့ရပေါ့

သစ်ကိုင်းခြောက်ကြီးက မီးတောက်ကလေးကိုမွေးဖွား
ပြာအနန္တတိုင်အောင် ထွေးပိုက်ပျိုးထောင်သွားသလို
မေမေဟာ…
သူ့ကိုယ်သူဖြန့်ခင်းပြီးကျွန်တော့်ကို လျှောက်နင်းခိုင်းခဲ့တယ်…။

မုသားတစ်လွှာ မာယာတစ်ထပ်၊၀တ်ရည်တစ်စက်နဲ့
အို…ခတ္တာရေ…
ပုခက်လွှဲသောလက်တွေနဲ့ ကျွန်တော့်ကိုစိုက်ပျိုးခဲ့ရုံသာမက
သူမ..ကိုယ်တိုင်က..
ကျွန်တော့်အတွက်ဆိုရင် ပုခက်ဖြစ်ပြခဲ့တယ်…။

“အမေ”အဖြစ်
စုန်ရေသစ်စီးကြောင်း၊တောင်ကျချောင်းကလေး
အေးလို့မွှေးလို့ တည်ခဲ့ပြန်တယ်။

(၃)
ခြေထောက်တွေက လှေကားထစ်အတိုင်းတက်သွားပြီး..
လူက..လှေကားခြေရင်းမှာကျန်ခဲ့ရတယ်
ဘယ်သူမဆို
ကိုယ့်အရိပ်ထဲမှာ ကိုယ်ပြန်ခိုချင်လို့်ရဘူး
ကျွန်တော့်ကို “မေမေ”ပြန်ပေးကြပါ..။

ပြက္ခဒိန်ထဲမှာ ကြယ်ပွင့်ပြရေးစရာမလိုတဲ့
သာမန်အညတရ မွန်းလွဲအိုတစ်ခုက
“မေမေ့”ကို လုသွားတယ်…။

နေပူအရပ်ရဲ့ကောင်းကင်နက္ခတ်ဖြူများဟာ
လင်းအားပြင်းထန်၊လူငယ်တစ်ယောက်ရဲ့နှလုံးသားအတွင်းကို
တရှူးထိုးဆင်းချတယ်….။
လက်ဖမိုးနဲ့ဖျက်ဖျက်လက်ဖဝါးနဲ့ဖျက်ဖျက်
ပါးပေါ်စီးတဲ့မျက်ရည်စက်လေးကတော့ပျက်သွားမှာပါ
ဒါပေမယ့်မေမေရယ်…။

(၄)
မေမေ့မှာ
နာကျင်ခဲ့ရတဲ့ ဂန္တဝင်သက္ကရာဇ်များ
ဆက်ထုံးရှည်လျားလျားနဲ့ရှိခဲ့တယ်….။

ငယ်ငယ်တည်းက
“၀”လုံးဘယ်မှာစဖတ်ရမှန်းမသိတဲ့ကျွန်တော်ဟာ
မေမေ့အကြောင်းကိုလည်းခုထိစာလုံးမပေါင်းနိုင်ခဲ့ဘူး..။

မေမေ့မှာ
ဘာသာဗေဒမတူ၊ဖတ်တဲ့စာချင်းမတူ၊ခူးတဲ့ပန်းချင်းမတူ
မိတ်ဆွေနဲ့မတူတဲ့မိတ်ဆွေတွေရှိတယ်…။

မေမေဟာ
အက္ခရာနဲ့ဖော်ပြလို့မစွမ်းတဲ့၊ယဉ်ကျေးမှုအခန်းခန်းကို
လွှမ်းရုံဖန်ဆင်းထားသူဖြစ်တယ်…။

ကျွန်တော့်မေမေဟာ
သူများမေမေတွေထက်…နို့ရည်ပိုမထွက်ပါဘူး…….
ဒါပေမယ့်မျက်ရည်တော့ပိုထွက်ရင်ထွက်မယ်….
ကျွန်တော်ကလည်းဆိုးခဲ့တယ်လေ..။

(၅)
ဖုန်မှုန့်ပျံ့စင်…
ကျွန်တော့်ရဲ့စိတ်ကူးတယဉ်ယဉ်တွင်းဟောင်း
အခု..လင်းနို့တွေအောင်းနေပြီမေမေ..။

လွန်ခဲ့တဲ့အနှစ် (၂၀)ကျော်
ကျွန်တော်မြင်းရုပ်စီးပြီး၊သစ်သားခွာကြီးနဲ့ခရီးတွေနှင်
မေမေ့လက်ခုပ်သံတလွင်လွင်ပေါ့….။

စိတ်မလိုရင်ကောင်းဘွိုင်ဦးထုပ်ကိုဆွဲဖြဲ
ဂျစ်ကားတွေတက်နင်း၊ရထား တစ်စင်းလုံးဆောင့်ကန်
ကျွန်တော့်ထမင်းပန်းကန်အထူအပါး
မေမေခွံ့ကျွေးမှစားခဲ့တယ်..။

မေမေက ဥုံဖွလို့မန်းမှုတ်ရင်
ဒုက္ခအပေါင်းဟာတိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်
ကျွန်တော့်ရှေ့မှောက်မှာကြောက်ရွံ့စွာလက်ပိုက်ရပ်ကြတယ်..။

“လူကလေးရဲ့အိပ်ချိန်တန်၊ဗျိုင်းရှေ့ကပျံ” တဲ့
မိုးအုံ့နေတဲ့မျက်လုံးနဲ့ မေမေ့ပုခုံးမှာမှီတွယ်ငိုက်မျဉ်း
ကျွန်တော်ကလည်းအိပ်ပုပ်ကြီးတယ်…
ကျွန်တော်အိပ်တိုင်းမေမေ့ဗျိုင်းကလည်းရှေ့မှာပျံတယ်…။

ကျွန်တော့်အိပ်မက်
မေမေ့လည်တိုင်ကိုဖက်လို့ပေါ့…။

(၆)
ဟင်းလင်းပွင့်နေတဲ့ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ကိုဖုံးဖို့
အကျီ င်္မှာကြယ်သီးတစ်လုံးလိုနေပြီ….မေမေ..။

ငယ်ငယ်ကတည်းက….
မေမေကခံတပ်လုပ်၊ကျွန်တော်ကသူရဲကောင်းလုပ်
ရန်သူတွေနဲ့ဝေဝေဆာဆာဓါးချင်းခုတ်ဖူးတယ်….။

ကျွန်တော့်ဘဝတောက်လျှောက်
မေမေဟာခံတပ်ဆန်သူတစ်ယောက်ပါပဲ…
ကျွန်တော့်ဘက်မှာရပ်တည် ၊ကာကွယ်၊တိုက်ခိုက်
သူမကိုတော့..မြားအစင်းစင်းစိုက်ခဲ့တယ်…။

ကျွန်တော့်ကိုအလိုလိုက်..ကျွန်တော့်ကိုမရိုက်
ကျွန်တော့်ကိုရိုက်လည်းကျွန်တော်မငို..မေမေပဲငို..။

မေမေပြောတဲ့ကျေးလက်နီတိ
“မတတ်ဘဲမန်းရင်တစ္ဆေမုန်းလိမ့်မယ်”
ဆေးမျက်လုံးနဲ့ကြည့်….တဲ့။

(၇)
လေကိုလေနဲ့မှုတ်တာကမှလွဲဦးမယ်…
ကျွန်တော့်ကိုမေမေက..
ပညာလှလှတတ်စေချင်တာ..အသေအချာပေါ့..။

ကောင်းကင်ပေါ်က“လ”နဲ့ဗျည်းစာလုံးထဲက“လ”
ဘာကြောင့်မတူတာလဲ….
ကျွန်တော်နဲ့အဖော်များ
ကျောင်းတော်မှာသဘောကွဲပြားကြ..။

ကျွန်တော်ကလူပျင်း..
သစ်ပင်ခြေရင်းမှာရပ်လိုက်၊သစ်ပင်ဖျားကိုတက်လိုက်
စာမေးပွဲတွေမှာ..
အဆင့်တွေက ၁ မှ ၁၀၀ မရေရာ…။

တစတစ…
လူငယ်သီချင်း၊နှင်းဆီဓားသွား၊ရင်ကြားစိုက်နစ်
ကျွန်တော်ဟာ တေလေကုန်းမှာ ကဗျာဆရာဖြစ်လာတယ်..။
လူငယ်တစ်ယောက်ရဲ့ရင်ခေါင်းမှာ..
အိပ်မက်တွေအမြှောင်းမြှောင်းထ..
ဂမ္ဘီရလမင်းကလည်းဝိုက်အုပ်ဖြာဆင်းကျနေတော့တယ်..။

(၈)
တစ်ရက်မှာ
မြူပြာမှိုင်းမှုန်၊အိပ်မက်ကိုစောင်လိုခြံုဆဲ…
ကြယ်တွေအကုန်ကြွေတဲ့ည
ကျွန်တော့်အပေါ်ကြိုးပြတ်ကျတယ်…။
ကျွန်တော်….
မပျော်လေလွင့်၊ရင်အနင့်ဆုံးဆောင်း
နှင်းတွေပြောင်းပြန်စီးမျောလာ..။

မေမေဟာ…
ကျွန်တော်ပြန်လာမယ့်သန်းခေါင်ယံကိုခြံရံစောင့်ကြပ်
အလင်းရဲ့နတ်သမီးလို..မီးအိမ်ကိုင်ပြီးစောင့်နေတယ်..။

နာကြည်းပင့်သက်၊အရက်သောက်လာတဲ့သား
အမေ့အားစကားမဆို
အမေကား..သားကိုယ်စား မျက်ရည်မဲ့စွာငို..။

သား…
ဘဝဆိုတာရေစီးထဲကဗေဒါ..မရေရာဘူးကွဲ့
ဒါပေမယ့်…

မျှော်လင့်ချက်ရဲ့ အရုပ်များ၊အရောင်များ၊အရိပ်များ
လွှင့်မပစ်နဲ့သိမ်းထား..
၀ိညာဉ်ရုန်းကန်တစ်နေ့မှာသူတို့ပြန်ရှင်သန်လိမ့်မယ်..။

မေမေ့စကားက
ကျွန်တော့်ရဲ့မိုးခါးရေများကို
တစ်စက်ချင်း…တစ်စက်ချင်း…တစ်စက်ချင်း..ချိုစေခဲ့..။

(၉)
၀ါဆိုပန်းခူး၊စံပယ်ဦးတို့မွှေးသက်ဝေဝေ
မုတ်သုန်လေရဲ့မှတ်တမ်း
မီးကိုလည်းကျွန်တော်နမ်းခဲ့..ရေကိုလည်းကျွန်တော်နမ်းခဲ့..။

မေမေဟာ..
ခြံထောင့်မှာဒေလီယာတွေပျိုးရင်း
မိုးစိုနေတဲ့ဆံနွယ်ခက်ကိုလက်နဲ့သပ်တင်
သူမလည်းရင့်ကျက်ကြည်လင်နေတယ်..။

မေမေချုပ်တဲ့
ဇာမဏီရုပ်နဲ့အကျီ င်္ချည်မျှင်ကြမ်းကြမ်း
ကျွန်တော်….လမ်းမှာဝတ်ရန်..။

နွားကသူငုံ့စားတဲ့မြက်တွေကို
၀ံပုလွေတစ်ကောင်ရဲ့အော်သံကြားတယ်လို့ပြောဆိုနေဆဲ
သွားကြစို့လေ…

မုဆိုးခြေထောက်များနဲ့ ကျွန်တော်သွားရာကျွန်တော်လိုက်
လေဆန်တွေ ပစ်စလက်ခတ်တိုက်တဲ့ခင်တန်း
ပဒိုင်းပန်းတွေလည်း ဗောင်းလန်အောင်ခါရမ်းပွင့်ဝေ…။

(၁၀)
သား…
“၁။ တိမ်တွေပျံတာမိုးပေါ်မှာဘာနဲ့မှမငြိဘူး
၂။ တစ်တောလုံးကိုလည်းကြည့်တစ်ပင်ချင်းလည်းကြည့် ” တဲ့

မေမေ့ဆုတောင်းဘုရားကျောင်းမှဝတ်ပြုသံ
လောကဓံအသစ်သစ်တွေနဲ့မြင့်ရိုင်း
မိုးကုတ်စက်ဝိုင်းတစ်ခြမ်းကိုထိုးဖောက်
ကျွန်တော်ဆက်လျှောက်နေတယ်…(ဖိနပ်လည်းအခါခါပေါက်ခဲ့)

ညပေါင်း ၁၄၀၀
၀င်္ကပါတောင်ကြားမှာ..ကံနတ်ဘုရားနဲ့စီးချင်းထိုး
ကျွန်တော်ကြိုးစား ၊အမှားများလည်းချင်းချင်းနီ…။

ဧရာဝတီမေမေ၊ပိတောက်ပင်ဟာမေမေ
ဖယောင်းတိုင်ဖြူဖြူဟာမေမေ၊နံနက်ခင်းကြေးရုပ်ဟာမေမေ…။

ခု..မေမေဆုံးပြီဆိုတဲ့သတင်းမှာ
ကျွန်တော်ဟာအရာရာဝင်းရှင်းပေါက်ကွဲ…နီလဲ့..
လူတဆုံး…၀ိညာဉ်တဆုံး၊အကြွင်းမဲ့ဗုန်းဗုန်းလဲကျ
“မေမေ..”

(၁၁)
မေမေဟာ..နာရီသံနဲ့အိပ်၊နာရီသံနဲ့နို်း..
ဘယ်တော့မှထမင်းအိုးဝေမကျတတ်တဲ့မိန်းမမျိုးဖြစ်တယ်..။

မီးလောင်နေတဲ့ငရဲပင်ပျိုမှာ၊ပွင့်အိုလေးပမာ၊၀ါ၀ါနွဲ့နွဲ့
သတ္တိသစ်တွေနဲ့ဝေရဲခဲ့တယ်..။

သားငယ်ရဲ့မျက်နှာကို
အလင်္ကာလိုလည်းဖတ်၊ပုစ္ဆာလိုလည်းဖတ်
ဆိုလိုရင်းကိုချက်ချင်းရှာဖွေတွေ့တတ်တယ်..။

လင်မရှိတော့ပေမယ့်
သားငယ်အတွက်ရင်ခွင်တစ်ခုရှိတဲ့မိန်းမ
လူကန္တာရတို့ရဲ့ကျောက်တိုင်၊မြေခိုးမြေငွေ့ကိုပိုင်တယ်..။
(အလင်းပြာမှတ်ကျောက်အတွက်မင်တစ်ပေါက်ဖြစ်တယ်..)

(၁၂)
အမေမရှိတဲ့သားမှာသာ
စေတန်ရဲ့လွှသွားကိုခါးသီးကွဲရှ
အရိုးမြုပ်အောင်ကိုက်မြိုခဲ့ရပြီ..။

မျက်နှာကိုလက်ဝါးနဲ့အုပ်ရုံကလွဲလို့
ဘာမှလည်းလုပ်မပေးနိုင်တဲ့နေရာ….အဝေးမှာ…
ကျွန်တော်က…ဟိုုး…အဝေးကြီးမှာ..။

ကျန်တာတွေကတော့ဘာမှမပြောင်းလဲပါဘူး
မီးခိုးငွေ့တွေကလည်း
ရိုးရာအခြေအနေအတိုင်း၊လှိုင်းထကော့လန်
ဒရွတ်တိုက်ပျံတက်ဆဲ…။

အမေ့ရဲ့ခြေလို၊လက်လိုနေခဲ့တဲ့ကောင်
အမေမရှိချိန်မို့လမ်းပေါ်မှာပြန့်လို့ကျဲလို့…။

အမှားလက္ခဏာ၊အမှန်လက္ခဏာ၊ဘာနဲ့မှလာမတို်င်းတာနဲ့
“အမေ”ဆိုတာထာဝရအကန့်အသတ်မဲ့တယ်
ချစ်သောမေမေ..ကောင်းရာဘုံသို့ရောက်ပါစေ..။
(ကောင်းရာဘုံတို့၏တံခါးသည်မိခင်များအတွက်ပွင့်စေသတည်း.)

(၁၃)
နောင်…နှစ်ပေါင်းများစွာကြာရင်
မေမေ့အုတ်ဂူကို၊၀တ်ရုံဖြူနဲ့လူတစ်ယောက်လာမယ်
အနက်ရောင်ကတ်ပြားမပါ၊လွမ်းသူ့ပန်းခွေမပါ
လေထန်လမ်းမှာဆံမျှင်တွေလွင့်ဝဲ….
အဲဒီလူဟာ..သားပဲပေါ့မေမေ…
ဘယ်သံသရာမှာပြန်ရှာရင်မေမေ့ကိုတွေ့နိုင်မလဲ…
ကျွန်တော့်ရှေ့မှောက် လရောင်တွေကွေ့ကောက်လွန်းလှချည့်…။

အမေ့ကိုယ်စား…
အမေ့ကိုယ်ပွား…
ကြယ်စင်များကိုလက်ဖဝါးနဲ့ပန်၊မြင်းခွာသံမှာအပ်နှံလိမ့်ဆင်း
အဝါရောင်မီးရှူးမီးပန်းလို
“လင်း”ပြီးမှပျောက်မယ်…။

ကျွန်တော်…
မေမေ….
မာယာတောင်ခြေမှ ဒရမ်တီးသူများ၊မျက်လှည့်တီးလုံးများ
သီချင်းအကွဲအစ..တစ်ပုဒ်ပြီးဆုံးသွားပါပြီ..။

မေမေ…
ကောင်းရာသုဂတိလားပါစေ…
ခေါင်းလောင်းထိုးသံတိုးတိတ်လွင့်ဝေ……..
ခေါင်းလောင်းထိုးသံတိုးတိတ်လွင့်ဝေ……..
ခေါင်းလောင်းထိုးသံတိုးတိတ်လွင့်ဝေ……..
…………………………………………………….

(တာရာမင်းဝေ)

ကဗျာဘူကေး ၉

Zawgyi Version

"သတိရခြင်းများမှ တစ်ဆင့်"

သတိရခြင်းတွေဟာ
ငါသောက်တဲ့ လက်ဖက်ရည်ခွက်ထဲမှာရှိတယ်။

တစ်ခါ တစ်ခါ
ဘာလုပ်လုပ် အဆင်မပြေတတ်သူရဲ့စိတ်ညစ်မှုမျိုး
ငါ့ကိုမှ ငြိုးရက်တယ်။

မေ့မရဘူး ဆိုရင်လည်း
ငါပိုတယ် မင်းထင်မယ်။

ငါ့ကို မယုံကြည်သူလေးရဲ့
အေးစက်စက် ကောင်းကင်ပေါ်က လ နဲ့
ငါချစ်တဲ့ ညတွေက
ငါ့ကို အိပ်မက် ပေးမတဲ့
သည်မျှနဲ့ ကျေနပ်ခဲ့ရသူပါ...

ထာဝရ…တဲ့
ငါချစ်တဲ့ နှင်းဆီ တစ်ပွင့်
ကြမ္မာဒဏ်သင့် ကြွေလွင့်ခဲ့ရချိန်မှာ
ဟိုး…တိမ်မွေ့ယာပေါ်က ငှက်
နာကျင်ခံခက်၊သွေးပျက်သောဂီတ
အတောင်ပံ မာနနဲ့ နှလုံးသား
ကြေမွပျက်စီးခဲ့ရချိန်မှာ
ထာဝရကို ငါမုန်းတယ်...

တံခါးခေါက်သံ ထင်ရဲ့
၀င်ခဲ့ကြဟေ့…
ငါ့ရှေ့က နေ့ညတွေအတွက်
မသိတတ်တဲ့ မျက်လုံးစိမ်းတွေအတွက်
မယုံကြည်ရဲတဲ့ မျှော်လင့်ချက်တွေအတွက်
ပတ္တာတံခါးဖျက် ၀င်ခဲ့ကြ
ကြည့်ကြ
ဘဝရဲ့ အဆိပ်သစ်သီး
ငါ ကိုက်မြည်းလိုက်စမ်းမယ်...

မသေချာခြင်းတွေသာ
ငါ့ဘက်မှာ ရှိနေပေါ့။

ရိုးသားမှု တစ်ခုနဲ့
မင်းကို ငါ ချစ်ခဲ့
ဘဝကို ငါ မြတ်နိုးခဲ့
ဟိုး...အနန ္တကောင်းကင်မှာ
အစက်အပျောက် တစ်ခုက အရာမထင်သလိုမျိုး
မှားယွင်းမှုများစွာနဲ့
ပင်လယ်ကို ငါ ဖြတ်ကူးမယ်
အားလုံးကို စွန့်လွတ်ရရင်တောင်မှ
သတိရခြင်းကို ငါ ပိုင်တယ်
ယုံကွယ်...။
                                 
ဒတ္ထ
စပယ်ဖြူမဂ္ဂဇင်း၊ ဖေဖော်ဝါရီ၊ ၁၉၈၇

လွမ်းတဲ့သောကြာ

Zawgyi Version

အရွေ့နှေးလွန်းတဲ့
စစ်တုရင်ပွဲကိုစောင့်ကြည့်ရသလိုမျိုး
သိကြားမင်းဟာ ငိုက်မျည်းရင်း မိုးချိန်းသံပေးရော့သလား
တစိမ့်စိမ့်ရွာတဲ့ သောကြာနေ့လယ်ခင်းဟာ
ပျင်းတိပျင်းရွဲ့နိုင်လွန်းတယ်။

ဓူဝံကြယ်ဟာ မြောက်အရပ်မှာပဲနေရလို့
အထီးကျန်ဆန်ဖူးသလားတွေးတိုင်း
ခေါင်းယမ်းရင်းပြုံးရတဲ့ မချိပြံုးတွေ
ခဏခဏချမိတဲ့ သက်ပြင်းတွေသာများလာရဲ့။

ဒီလိုနဲ့ပဲ
အနှေးပြကွက်မှာ
အတိတ်ဟာပြတ်ပြတ်သားသားထင်တိုင်း
စပျစ်သီးထက် ပန်းသီးကချဉ်မြဲ။

ပျံ့လွင့်လာတဲ့မင်းရယ်သံသဲ့သဲ့မှာ
အရင်လိုပူနွေးစိုစွတ်မှုတွေပါနေတုန်းလားလို့
ခုထိ
ခပ်ဝေးဝေးက လှမ်းကြည့်ချင်မိတုန်း။

တော်ပြီကွယ်။

အစရှာမရအောင် ရှင်းနေတဲ့အလုပ်ထဲ
ငါ့အတွက် နေ့လယ်စာ
ကော်ဖီတစ်ခွက်ပဲ မှာလိုက်တယ်။

၁၁ ဒီဇင်ဘာ ၂၀၁၅

ရှေးရှေးတုန်းက ကံ့ကော်ပွင့်တွေ

Zawgyi Version

ရသဝတ္ထုရှည်မဖတ်ဖြစ်တာ နည်းနည်းကြာပြီ။ မဖတ်ဖြစ်ဆို နည်းပညာစာအုပ်တွေနဲ့ပဲ လုံးပမ်းရင်း ရသစာပေနဲ့အလှမ်းဝေး လာသလိုပဲ။ ကြိုကြားကြိုကြားဆိုသလို လက်ဆောင်ရတဲ့ စာအုပ်တွေထဲက နောက်ဆုံးဖတ်ဖြစ်တာ ဒဂုန်တာရာရဲ့ ဝတ္တုတိုပေါင်းချုပ်။ အဲဒီနောက်ပိုင်း စာမဖတ်ဖြစ်ပြန်ဘူး။ ဖေ့စ်ဘွတ်ပေါ်က စာရေးကောင်းတဲ့သူတွေရဲ့ စတေးတပ်ရှည်တွေ နုတ်တွေတောင် ကိုယ့်ဝေါပေါ် only me နဲ့ပြန်ရှယ်ပြီး အားတဲ့အချိန်လောက်မှ ပြန်ကြည့်ဖြစ်တယ်။

ပြီးခဲ့တဲ့နှစ် တစ်ရက်က console သုံးရင် break လုပ်တဲ့ function ကိုရှာတာ ရုတ်တရက်ရှာမတွေ့။ Instagram မှာ Lenovo x240 သုံးတယ်လို့သိထားတဲ့သူချင်းမို့ အွန်လိုင်းကလှမ်း မေးရင်း မနှင်းနုနဲ့ ခင်ခဲ့တယ်။ Gemini ချင်းအတူတူမို့လည်း ပြောရင်းဆိုရင်း ခင်မင်ရင်နှီးခဲ့တယ်။

တစ်ရက်သူမြန်မာပြည်ပြန်တော့(တကယ်ကပြန်စေ့စပ်တာရယ်) စာရေးဆရာလက်မှတ်ထိုးနဲ့ စာအုပ်တစ်အုပ် instagram မှာတင်ပါလေရော။ ရှေးရှေးတုန်းက ကံ့ကော်ပွင့်တွေ..ဆိုတဲ့ ခေါင်းစဉ်ကဖမ်းစားသလို အောက်က စာရေးသူနာမည်ကလည်း ဆွဲဆောင်တယ်။ နာမည်က ရင်းနှီးနေတယ်။ စံပယ်ဖြူနုဆိုတာ ကိုယ်သိတဲ့ မဖြူနုပဲ ဖြစ်ရမယ်လေ။

မန္တလေးနိုင်ငံခြားဘာသာတက္ကသိုလ်မှာ မဖြူနုတို့ ၉၇ အောင်တွေက ပထမဆုံးအသုတ် ကိုယ်တွေက တတိယအသုတ်။ အင်္ဂလိပ်စာတစ်မေဂျာတည်း တစ်ကျောင်းထဲထွက်။ နောက်ပြီး တစ်မိုးအောက်မဟုတ်ပေမယ့် အလုပ်သဘောသဘာဝ အတူတူလုပ်ခဲ့ဖူးသူတွေ။ သူကရန်ကုန်မှာ ကိုယ်က မန္တလေးမှာ။ မဖြူနုက သတင်းဆောင်းပါးတွေ အရေးကောင်းတယ်။ လူချင်းမဆုံပေမဲ့ စာတွေဖတ်ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီအလုပ်ကို စွန်ခွာခဲ့ပြီးနောက်ပိုင်း သူ့စာတွေမဖတ်မိတော့ဘူး။ တကယ်တော့ သူ့စာမှမဟုတ် တခြား သတင်းဆောင်းပါး၊ သုတ၊ ရသတွေနဲ့ မဂ္ဂဇင်းဝတ္တုတွေနဲ့လည်း နည်းနည်းအလှမ်းဝေးလာခဲ့တယ်။

စံပယ်ဖြူနုလို့တွေ့တော့.. ကိုယ်သိတဲ့ မဖြူနုလို့ပဲအတတ်သိပြီး ဟော ဝတ္တုလုံးချင်းတွေတောင် ထွက်နေမှကောလို့ ဝမ်းသာအားရဖြစ်ရတယ်။ နောက်မှသိရတာ ဒီစာအုပ်က တတိယမြောက်တောင်ဖြစ်နေပြီ  ရှေ့မှာ ခေတ်ရယ် အချစ်ရယ်ဆိုတဲ့ လုံးချင်းအပြင် မြောက်ဖျားက အလွမ်းရာသီဆိုတဲ့ ဝတ္တုရှည်နဲ့ အမျိုးသားစာပေဆု (၂၀၁၄)တောင် ရခဲ့ပြီးပြီလို့သိရတယ်။ ဒီလိုသိရတော့ ပိုပြီး မုဒိတာပွားရပြန်တာပဲ။

မနှင်းနုကို ပြန်ရောက်ရင် ငှားဖတ်ပါလို့ပြောမိတော့ .. ရတယ် ဖတ်ပြီးပြီဆိုပြီး စကားပြန်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်အလုပ်နဲ့ကိုယ်ဆိုတော့ မအားတာနဲ့ပဲ စာအုပ်ယူတဲ့ဆီကိုမရောက်ဘူး။ ဒါတောင် သူနေတဲ့နေရာနဲ့ ဘတ်စ်ကား လေးငါးမှတ်တိုင်လောက်ဝေးတာရယ်။ ပြီးခဲ့တဲ့သောကြာညနေကတော့ ဖတ်မယ်ဆို စာအုပ်လာယူဖို့ပြောတာနဲ့ ညနေယူမယ်ဆိုပြီးချိန်းမိတာပဲ။ ဒါတောင် စာအုပ်က အသိမ်းလွန်နေလို့ သူကအားနာနေသေးတယ်။ စနေနေ့ညနေကျမှပဲ သွားယူဖြစ်တော့တယ်။ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်လည်း စာရေးဆရာလက်မှတ်ထိုးပါတဲ့စာအုပ်တွေကို တန်ဖိုးထားသူမို့ တကူးတကငှားပေးတာကို ကျေးဇူးတင်ရပါတယ်။

ရှေးရှေးတုန်းက ကံ့ကော်ပွင့်တွေ ဆိုတော့ ပထမထင်မိတာ တက္ကသိုလ်နောက်ခံချစ်ခြင်းဖွဲ့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပဲပေ့ါ။ အမှာစာကို ဖတ်မိတော့ Jhumpa Lahiri ရဲ့ Unaccustomed Earth ထဲက Hell-Heaven ဝတ္တုတိုကို စိတ်ကူးတည်တယ်ဆိုလို့ ဂူဂဲလ်ခေါက်ပြီး pdf ပါတစ်ခါတည်းဒေါင်းလိုက်တယ်။ တကယ်ကတော့ စာအုပ်ဝယ်ဖတ်ဖို့ပါ။ ဒါပေမယ့် မြန်မြန်ဖတ်ဖို့ အလွယ်ရတဲ့ pdf ကိုပဲဒေါင်းလိုက်မိတာ ဝန်ခံရမှာပဲ။

ဒါနဲ့ပဲ စာအုပ်ကို စဖတ်ပါလေရော။ ကိုယ်က အရင်ကတည်းက တက္ကသိုလ်ကိုချစ်တဲ့သူ တက္ကသိုလ်တွေ စုံအောင်လည်း တက်ခဲ့ရတဲ့သူဆိုတော့ တမာရနံ့တွေ၊ စိန်ပန်းနီနီတွေ၊ ခရေပန်းနံ့တွေနဲ့မွန်းထုံနေတဲ့ မန်းတက္ကသိုလ်အပြင် ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ဝန်းက ကံ့ကော်ပန်းနံ့တွေလည်း စိတ်ကူးထဲမှာ ချက်ချင်း မွှေးမြလာတာပါပဲ။

အပြင်မှာမိုးတဖြောက်ဖြောက်မပျင်းမရိရွာနေတဲ့ ကျွန်းကလေးရဲ့ တနင်္ဂနွေမှာ ကိုယ်လည်း လင်းနဲ့အတူ စီးမျောရင်း တက္ကသိုလ်မြေကို ပြန်ရောက်သွားတယ်။ အတိတ်အလွှာတွေထဲမှာ ကိုယ်သိပ်ကြိုက်တဲ့ နွေဦးကံ့ကော်နဲ့ ဝေးသွားတဲ့အခါကိုလည်း ဇာတ်လိုက်အဖြစ်တွေ့ရတယ်။ လှတဲ့ ရှေးရှေးတုန်းက ကံ့ကော်ပွင့်တွေပါပဲ…။

စာရေးသူကတော့

“...ကုန်လွန်ခဲ့သော အတိတ်မှ အချို့သော အမှတ်တရတို့သည် ပစ္စုပ္ပန်သို့ ရောက်သည့်တိုင် လှမြဲ လှနေလေ့ရှိသည်။ အချို့ကတော့ အတိတ်တွင်သာ လှနိုင်သည်။...” တဲ့။

၈ ဒီဇင်ဘာ ၂၀၁၅

ရောက်တတ်ရာရာ ၁

Zawgyi Version

ခင်ဗျားဘယ်လောက် စာဖတ်ပျင်းပျင်း ဖေ့စ်ဘွတ်လို့ခေါ်တဲ့ စာမျက်နှာထက်မှာ တစ်နေ့တစ်မျိုးမရိုးနိုင်တဲ့ အတွေးအခေါ်တွေကို မဖတ်ချင်လည်း ဖတ်ရမယ်။ ကျော်ချမသွားချင်လောက်အောင် စာတွေကလည်း ဆွဲဆောင်မှုအပြည့်ကိုး။ အဲ ဝန်ခံရရင် ပုံတွေလည်း ပါသပေါ့လေ။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ခင်ဗျားရဲ့ အိုမင်းမှုဟာ အွန်လိုင်းမှာ အမြစ်တွယ်နေလေရဲ့။

အပြင်ထွက်တော့လည်း ကိုရီးယားမင်းသမီးတွေပဲ မြင်မြင်နေတယ်။ ဒါလည်း ဝမ်းအချင့်၊ မျက်စိအကျင့်ပဲကိုး။ မြင်တာမဆန်းဘူးပေါ့လေ။ ဆိုဂျူမသောက်ဖြစ်ဘူး။ ကုတ်တစ်ဘူးသာ မြန်မြန်ဝယ်လိုက်။ သောက်သောက် မသောက်သောက် ဝိုင်တွေကိုတော့ ဘယ်တော့မှ အိမ်က ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ မထားလေနဲ့။ ဒါဟာ အမြဲလိုက်နာရမယ့် စည်းကမ်းတွေထဲက တစ်ခုပဲ။

တခါတလေတော့လည်း လမ်းလျှောက်ရင်း ဆင်တစ်အုပ်တစ်မများ ဝဲပျံကျလာမလားလို့ မော့မော့ကြည့်မိတာ အမောဗျ။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မန္တလေးမှာ ဆောင်းဟာ ပီပြင်လာပြီ။ ဒါပေမယ့် ခြောက်သယောင်းနဲ့ ဆောင်းနေ့လည်ခင်းနေဟာ မခံမရပ်နိုင်အောင် အလျံညီးညီးပဲ။ လမ်းထွက်တုန်း ကျည်ဖြည့်ထားတဲ့သေနတ်တစ်လက် အဆင်သင့်ပါမလာခဲ့တာ လမ်းမပေါ်ကလူတွေအတွက် ကံကောင်းခြင်းတစ်မျိုးပဲပေါ့။

အခုအင်တာနက်လိုင်းတွေ မကောင်းဘူး။ အကြောင်းကြောင့် အကျိုးဖြစ်တယ်ဆိုတဲ့တရားသဘောကို လက်ကိုင်ထားရင်း ဒီပို့စ်ကို ဘယ်လိုတင်သလဲ ခင်များတွေးချင်လည်းတွေးနေမယ်။

ကျုပ်ကတော့ လာမယ့် ၂၄ နာရီအတွင်း ဘယ်သူများ လိုက်ခ်လုပ်လေမလဲဆိုတာ စောင့်ကြည့်ချင်ကြည့်နေမိမပေါ့လေ။ ကဲပြော ဒါဟာ ရည်ရွယ်ချက်ရှိတဲ့ အမှားတွေပဲ မဟုတ်လား …။

၇ ဒီဇင်ဘာ ၂၀၁၂
ဖေ့စ်ဘွတ်မှ ပြန်ကူးယူသည်။

ကဗျာဘူကေး ၈

Zawgyi Version

" နေကြတ်ချိန် "

အင်္ဂါဆိုတဲ့ နေ့တစ်နေ့က
ငါ့ကို အကုန်ယူသွားတယ်။

ငါ့မှာ..တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်နေရတဲ့ အထဲ
ဝေါကနဲ ပျောက်ဆုံး လိုက်ရ။

ဘယ်ဆောင်းဥတုကမှ
လက်သင့်မခံတဲ့ ဆီးနှင်းတစ်စက်လို
နွေရာသီတွေဆီ လှည့်ထွက်ခဲ့ရ။

အရှင်လတ်လတ် လွမ်းလိုက်ရတာ
ဘာနဲ့မှကို မတူတော့ဘူး
မပွင့်ဘဲ ဖူးခဲ့ရတဲ့ ကောင်မို့
...
မှောင်တယ်။

လွမ်းလွမ်းဆွတ်ဆွတ် ငါတွေးမိရဲ့
ကျောက်တုံးပေါ် တင်အသွေးခံရတဲ့ဓါးလို
ငါလည်း အစားခံနေရချိန်..လို့။

တာရာမင်းဝေ
“မိုးခေါင်လို့ တီးတဲ့ဗုံသံ” မှ

Back to Blogspot

I decided not to extend my hosting and personal domain at the end of November 2015. So I move back to blog spot which I had left since 2007. I will re-post some of the contents from personal domain.
Cheers!!

ကဗျာဘူကေး ၇

Zawgyi Version

” ပူဖောင်းကွဲသူ “

ဟိုတုန်းကတော့ပူဖေါင်းလေးတွေလို ဖြူ မွေ့ပါးလျား
အဲဒီ နွေရာသီလေးကို ဘယ်သူမှခိုးမစားခဲ့ကြဘူး။

မြို့ကလေးရဲ့ရင်ဘတ်ကို ကြယ်သီးဖွင့်ပြီးကြည့်လိုက်ရင်
တိမ်တွေကိုဘယ်တော့မှ တွန်းမလှဲတတ်တဲ့ကောင်းကင်
မြင်ရတယ်။

နောက်တော့လည်း
ကျွန်တော်တို့ကျွတ်ကျွတ်ရွရွဝေးကွာသွား
ဘဝသံသရာဟာ သီချင်းထဲကလို
ရထားကြီးမဟုတ်တော့ဘူး
အကိုင်းချင်းမတူပေမယ့် ဒီအတိုင်းပွင့်ကြလိမ့်လို့
ကျွန်တော်ထင်မှတ်မှားခဲ့။

မြို့ကလေးကိုသတိရမိတဲ့တစ်နေ့မှာ
ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိမရတဲ့
နယ်လွန်သားတွေ ပြန်လည်ဆုံတွေ့ကြ
မေမေရယ်
ပူဖောင်းကိုမန်းမှုတ်သလို မှုတ်ခဲ့မိတဲ့အတွက်
ကျွန်တော်ဟာ ဝလုံးတစ်လုံးစာ စိမ့်ပြီးရှက်ခဲ့ရပေါ့။

အဲဒီမှာ
တချို့ဟာ ရယ်သလိုမောသလို အမှောင်ပွက်ပွက်ထ
တချို့ကျတော့လည်း
လိမ်မာပါးနပ်လွန်းတဲ့ အလင်းတန်းကြီး အမြှီးနှစ်ခွနဲ့။

မေမေ
အားလုံးက မမှားရအောင်
ကျွန်တော်ကပဲ မှားပေးလိုက်ပါတယ်။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အဲဒီပူဖာင်းလေးကို အသစ်ပြန်မှုတ်ဖို့
နက်ဖြန်ခါမှာမြို့ကလေးဆီ
ကျွန်တော်ဆက်ဆက်ပြန်လာမယ်….။

တာရာမင်းဝေ

လီလီပန်းလေးများရဲ့ နောက်ကွယ်

Zawgyi Version

၂၀၁၁ စက်တင်ဘာ ၂၁ ရက်နေ့ထုုတ် 7Day News Journal မှ ငြိမ်းငြိမ်းနိုုင်၏ ဆောင်းပါးဖြစ်ပါသည်။

” လီလီပန်းလေးများရဲ့ နောက်ကွယ် …”

“ကိုယ်မလုပ်ခဲ့တဲ့ ကိစ္စအတွက် ဒီလိုခံစားရတာကို စိတ်မကောင်းဘူး။ ကလေးတွေက ဘာမှ လုပ်ခဲ့တာမှ မဟုတ်တာ။ သူတို့ အဘိုးကလည်း သူ့အပြစ်အတွက် ဥပဒေအရ ခံသွားပြီပဲ။ ကျန်တဲ့လူမှာ ဘာအပြစ်မှမရှိဘူး။ ဒီကလေးတွေကို အေးအေးချမ်းချမ်းနဲ့ နေစေချင်တယ်။ သူတို့ကိုယ်သူတို့လည်း အပြစ်ရှိတဲ့လူတွေရယ်လို့ မသတ်မှတ်သင့်ဘူး”
(ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်)

လီလီပန်း အဖြူရောင်လေးများက ကနုတ်ပန်းကြွ မင်္ဂလာဘိသိက် ငွေဖလားကြီးထဲ၌ လှလှပပ လန်းလန်းဆန်းဆန်း။ လွန်ခဲ့ပြီးသော ဆယ်စုနှစ်သုံးခုကျော်မ ှကြီးကျယ် ခမ်းနားလှသည့် မင်္ဂလာအခမ်းအနားပွဲ တစ်ခု၏ မြင်ကွင်းဖြစ်သည်။

ဘိသိက်ခံမင်္ဂလာမောင်နှံမှ သတို့သမီးမှာ အမျိုးသားခေါင်းဆောင်ကြီး ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းနှင့် အာဇာနည် ခေါင်းဆောင်ကြီးများကို လုပ်ကြံမှုှုတွင် မြန်မာ့သမိုင်း တရားခံတစ်ဦးအဖြစ် ပြည်သူများအကြား ယနေ့တိုင် နာမည်ဆိုးနှင့် ရှိနေခဲ့သော ဂဠုန်ဦးစော၏ မြေးဖြစ်၏။ ဦးစော၊ ဒေါ်သန်းခင်တို့၏ သမီးဒေါ်ဘေဘီစောမှ မွေးဖွား သော ဒုတိယသမီး ဒေါ်မွန်မွန်ရင်ဖြစ်သည်။

ဒေါ်မွန်မွန်ရင်၏ မင်္ဂလာပွဲ ဘိသိက်ပန်း ငွေဖလားတွင် လီလီပန်းကိုသာ ထိုးရမည်ဆိုသည့် အဘွားဒေါ်သန်းခင်၏ တစ်ချက်လွှတ် ဆန္ဒဖြင့် ထိုလီလီပန်းဖြူဖြူ ဖွေးဖွေးများကို ရန်ကုန်တစ်မြို့လုံးတွင် မရမက ရှာဖွေခဲ့ရသည်ဆို၏။
ထိုပန်းများကို တစ်မြို့လုံးတွင် မရမက လိုက်လံရှာဖွေခဲ့ရာ နောက်ဆုံးတွင်မှ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပင် အမျိုးသားခေါင်းဆောင်ကြီး ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်း၏ ဇနီးဖြစ်သူ ဒေါ်ခင်ကြည်ခြံထဲ၌ စိုက်ပျိုးထားသော လီလီပန်းများရှိကြောင်း သတင်းရသဖြင့် ထိုလီလီပန်း အဖြူရောင်များကို မင်္ဂလာဘိသိက်ပန်းအဖြစ် ထိုးနိုင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

ထိုအဖြစ်အပျက်မှာ လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်းသုံးဆယ်ကျော်က ဖြစ်ပြီး သမိုင်းဝင် မှတ်တမ်းတွင် မိသားစုနှစ်ခုကြား တစ်ကြိမ်တည်းသော အမှတ်မထင်ဆုံစည်းခဲ့သည့် ဆက်စပ်မှုတစ်ခု ဖြစ်ခဲ့လေသည်။

“ပန်းတွေ သွားခူးတဲ့နေ့က လာခူးတဲ့ လူတွေကို အန်တီဒေါ်ခင်ကြည်က အိမ်ပေါ်ကနေသော့ ပစ်ချပေးရင်း ဘယ်သူ့မင်္ဂလာဆောင်လဲလို့ မေးတယ်တဲ့။ ဦးစော၊ ဒေါ်သန်းခင်မြေး မင်္ဂလာဆောင်ပါလို့ ပြောတော့ သြော် ဒေါ်သန်းခင်က မြေးတွေဘာတွေနဲ့ ဆိုတော့ ကျွန်မထက် သူကတောင် ပိုကံကောင်းတာပေါ့လို့ ပြောတယ်တဲ့။ အဲဒီစကားလေးနဲ့ ပန်းလေးတွေက မှတ်မှတ်ရရပါပဲ” ဟု ဒေါ်မွန်မွန်ရင်က သူ့မင်္ဂလာဆောင် အမှတ်တရ ဘိသိက်ပန်းအဖြစ် ဒေါ်ခင်ကြည် စိုက်ပျိုးထားသော အဖြူရောင် လီလီပန်းလေးများကို မင်္ဂလာငွေဖလားထဲတွင် ထိုုးစိုက်နိုင်ခဲ့ပုံကို ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွား ပီတိဖြစ်စွာ ပြန်ပြောင်းပြောပြသည်။

ယခုအခါ ဦးစော၏ ဇနီး ဒေါ်သန်းခင်လည်း မရှိတော့၊ ဦးစော၏ သမီးဒေါ်ဘေဘီစောလည်း ကွယ်လွန်သွားပြီ ဖြစ်သည်။ အချိန်ကာလ ဆယ်စုနှစ်တွေလည်း တစ်စုပြီးတစ်စု ဖြတ်ကျော်ခဲ့ပြီ ဖြစ်သကဲ့သို့ ဦးစောမိသားစုဝင်တွေလည်း သမိုင်းမှအရိပ်မည်းတစ်ခု၏ ခြောက်လှန့်မှု အောက်မှ တဖြည်းဖြည်း ရုန်းထွက်လာနိုင်ပြီ ဖြစ်သည်။ သမိုင်းတရားခံ မိသားစုအဖြစ် အပြစ်ရှိသူများကဲ့သို့ ဖြတ်သန်းလာခဲ့ရသည့် ကာလများမှာ အချိန်တွေ ကြာလာသည်နှင့်အမျှ ဒေါ်မွန်မွန်ရင်၏ သား၊သမီးမြေးများ လက်ထက် ယခုအခါတွင်မူ တဖြည်းဖြည်း လွတ်မြောက်လာခဲ့ပြီဟု ဒေါ်မွန်မွန် ရင်ကယူဆလေသည်။

“အန်တီ့မေမေနဲ့ အဘွားတုန်းကတော့ တော်တော်လေး ရပ်တည် ရုန်းကန်ခဲ့ကြရတယ်။ အန်တီတို့ကျတော့ ကံကောင်းပါတယ်။ တော်တော်ကို အခြေအနေ ကောင်းလာပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အန်တီ့သမီးကြီးတုန်းကတော့ နည်းနည်းလေး ဂယက်ရှိခဲ့သေးတယ်။ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးကြီးတော့ မဟုတ်ပါဘူး”

“ဦးစောမြစ်တဲ့”၊ “ဦးစောမြစ်တဲ့” ဆိုသည့် တစ်ကျောင်းတည်းနေ ကျောင်းသူ၊ ကျောင်းသားများထံမှ ကြားရသည့် မလိုလားသော အသံဟန်နှင့် ပြောဆိုမှုှုကိုကြုံတွေ့ခဲ့ရသည့် သမီးကြီးအတွက် ဒေါ်မွန်မွန်ရင် စိတ်ပူကာ နောက်ကျောင်းတစ်ကျောင်းသို့ ပြောင်းထားခဲ့ရသည်။

“ကလေးတွေမှာ ခံစားချက်ရှိ တယ်။ ကလေးချင်းဘာမှ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးမရှိပေမယ့် ကျောင်းမှာ သူတို့အဘိုးနာမည်ကိုတပ်ပြောလာတော့ ကြောက်တာပေါ့လေ။ ကလေးစိတ်အနှောင့် အယှက်ဖြစ်မှာစိုးတာနဲ့ ကျောင်းပြောင်းလိုက်ရတာပေါ့”ဟု အဘိုးဖြစ် သူ၏ ဂယက်ရိုက်ခတ်မှုှုက မြစ်ဖြစ် သူအထိပင်ရှိခဲ့ကြောင်းကို ဒေါ်မွန်မွန်ရင်က ဥပမာပေး၍ ပြောပြသည်။

ဒေါ်မွန်မွန်ရင်မှာ ငယ်စဉ်က ပင် မိခင်နှင့်အဘွားဖြစ်သူသင်ကြား ပေးသည့်အတိုင်း နေထိုင်ခဲ့ရသလို ယခုသူ့သားသမီးမြေးများကိုလည်း ထိုကဲ့သို့ပင် ဆက်လက်သင်ကြားပေး သည့်အတွက် လူမှုှုပတ်ဝန်းကျင်တွင် ကောင်းမွန်စွာ နေထိုင်နိုင်ခဲ့ကြခြင်း ဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည်။

“အန်တီ့ကိုငယ်ငယ်ကတည်း က မေမေကပြောတယ်။ ကိုယ့်မှာအပြစ်ရှိခဲ့တယ်။ အဲဒါကြောင့်သူများ တွေက အဘိုးနဲ့ပတ်သက်လို့ပြော လာရင် ပြန်ရန်ဖြစ်တာတို့ ပြန်ပြောတာတို့မလုပ်ရဘူးတဲ့ ဦးနှောက်ထဲကို အဲဒီအတိုင်းသွင်းပေးထားတာ။ အဲဒီတော့ ဘာမှ ပြန်မပြောရဲဘူး”ဟု ဒေါ်မွန်မွန်ရင်ကဆိုသည်။

ဒေါ်မွန်မွန်ရင်သည် မိသားစုနှင့်အတူ ဦးစော နေထိုင်ခဲ့ရာ အေဒီလမ်းရှိ အိမ်ခြံဝင်းနှင့် တစ်ခြံကျော်၌ လက်ရှိနေထိုင်လျက်ရှိသည်။ သူတို့အိမ်ဧည့်ခန်းဆောင်တွင် ၀င်ဝင်ချင်း တွေ့မြင်ရသည်က ဦးစောနှင့် ဇနီးဒေါ်သန်းရင်တို့ ဇနီးမောင်နှံပုံတူ ကျောက်စီပန်းချီကားကြီးဖြစ်၏။ ထိုပန်းချီကားခြေရင်းတွင် စားပွဲတစ်လုံးချကာ ရေပူရေအေး ဆက်ကပ်ထားသည်ကိုုလည်း တွေ့ရသည်။

သမိုင်းတရားခံတစ်ဦး ဖြစ်သော်ငြား မိသားစုဝင်များကမူ ဦးစော ကြိုးစင်မတက်ခင် ထောင်အတွင်းမှ ရေးသားထားသောစာများကိုဖတ် ရှုှုသိမ်းဆည်းထားကာ ထိုစာများအရ အဘိုးဖြစ်သူ ဦးစောသည် မသေဆုံးမီ အမှန်တရားကို သိမြင်လက်ခံသွားခဲ့သည်ဟု ယုံကြည်လျက်ရှိကြ သည်။ ဦးစောက သူတို့အတွက် သူရဲကောင်း တစ်ယောက်မဖြစ်ခဲ့သော်လည်း သမိုင်းသင်ခန်းစာများ ပေးသွားခဲ့သူ တစ်ယောက်ဖြစ်သည့်အပြင် တိုင်းပြည်ကို ချစ်မြတ်နိုးခဲ့သူ တစ်ယောက်အဖြစ်လည်း လက်ခံထားကြသည်။

“သူမသေခင်ရေးခဲ့တဲ့ စာကိုကြည့်ရင်သူအမှန်တရားကို သိသွားခဲ့လို့ပေ့ါ။ တကယ်တော့အထင်လွဲမှုှု တွေကနေ ဖြစ်လာတဲ့ သူ့ပင်ကို စိတ်ပေါ်လာတာပေါ့။ ဒေါသစိတ်ကြောင့် ဖြစ်ခဲ့ရတာလေ။ အဲဒီလိုသာ မဟုတ်ခဲ့ရင် တိုင်းပြည်လည်း ဒီလို ဘယ်ဖြစ်မလဲ။ သူလည်း တိုင်းပြည်ကို ချစ်တဲ့သူတစ်ယောက်ပဲ ဆိုတာ အန်တီတို့အိမ်မှာ ကျန်ခဲ့တဲ့ စာရွက်စာတမ်း၊ စာအုပ်တွေကို ကြည့်ရင်သိ နိုင်ပါတယ်””ဟု အဘိုးဖြစ်သူအပေါ် မိသားစုဝင်တစ်ဦးအဖြစ် နားလည်မှု ပြည့်ဝစွာဖြင့် ပြောပြသည်။

မည်သို့ပင်အဘိုးဖြစ်သူကို နားလည်မှုှုရှိသည်ဆိုဦးတော့ အဘိုး၏ တိုင်းပြည်အပေါ် ကျူးလွန်ခဲ့မှုှုအတွက် ယနေ့အချိန်ထိ ပေးဆပ်ရလျက်ရှိဆဲ ဖြစ်သည်ဟုဆိုသည်။

“လူတွေအမြင်မှာ သြော်.. ဒီမိသားစု သူတို့အပြစ်တော့သူတို့ သိသားပဲဆိုတာမျိုး ဖြစ်အောင် နေရပါတယ်။ အန်တီ့မေမေနဲ့ အဘွားတုန်းကဆိုရင် သူတို့တွေက ရှိတဲ့ပစ္စည်း ထုတ်ရောင်းတာ။ အပြင်လူနဲ့ ကူးလူးရတဲ့ စီးပွားရေးတွေ ဘာတွေလုပ်လို့ အဆင်မပြေဖူးလေ။ အဘိုးထားခဲ့တဲ့ ခြံပတ်ပတ်လည်က မြေတွေရောင်းစားပြီး နေလာခဲ့ကြတာ။ အန်တီ့အမေ လက်ထပ်ပြီး နောက်ပိုင်း အဖေက ၀န်ထမ်းဆိုတော ့အန်တီတို့လည်း ၀န်ထမ်းမိသားစုဝင်တွေ ဖြစ်လာတာပေါ့။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့” ဟု ဦးစောမိသားစုဝင်များအဖြစ် ဖြတ်သန်းခဲ့ရသည့် အတိတ်ပုံရိပ်တို့ကို ပြန်ပြောင်းပြောပြသည်။

ယခုတော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ လူမှုဝန်းကျင် ကျယ်ပြန့်လာခဲ့သည် မှာ သားကြီးက ပြည်သူတွေနဲ့ ထိ တွေ့ဆက်ဆံရသည့် အနုပညာရှင်တစ်ဦးအဖြစ် ဆယ်နှစ်ကျော်ဖြတ်သန်းခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ သားကြီးက သရုပ်ဆောင် မင်းခဖြစ်သည်။

သားကြီးသရုပ်ဆောင်လုပ် လိုသည်ဟုပြောသည့်နေ့က ဒေါ်မွန်မွန်ရင်အော်လိုက်သည့်အသံမှာ တစ်အိမ်လုံးပင် လန့်သွားရသည်ဟုဆိုသည်။

“သရုပ်ဆောင်ပဲ ၀ါသနာပါတယ်။ သရုပ်ဆောင်ပဲ လုပ်မယ်ဆိုတော့ အဲဒီနေ့က အန်တီအော်လိုက်တာ အိမ်ကလူတွေတောင် လန့်သွား တယ်။ အမလေး၊ အမလေး ဘယ့်နှယ့် တစ်မိသားစုလုံး လူမသိသူမသိ နေလာရပါတယ်ဆိုမှ မင်းကျမှ သရုပ်ဆောင်လုပ်မယ် ဆိုပြီးတော့လေ။ ဘယ်လို စဉ်းစားလို့မှ မရတာ။ ဒါပေမဲ့ သူတို့ အဖေက ၀ါသနာပါတာ လုပ်ပါစေ ဆိုပြီး ကြည့်နေလိုက်တာ အခု ၁၀ နှစ် တောင်ရှိခဲ့ပြီ” ဟု ဆိုလေသည်။

မင်းခသရုပ်ဆောင်လုပ်နေ စဉ်မှာလည်း အချို့က ဦးစောမြစ် အဖြစ်သိကြသူများရှိသလို အများစု ကတော့မသိကြ။ သို့သော်လည်း သူ့အနုပညာ လုပ်ငန်းတွင်တော့ အဘိုးကြောင့် တစ်စုံတစ်ရာ အရိပ် မထင်ခဲ့ဟု ဒေါ်မွန်မွန်ရင်ကဆိုသည်။

ထိုကဲ့သို့ ဦးစောမိသားစုကို သိရှိဆက်ဆံ ရင်းနှီးကြသူများဖြင့် တဖြည်းဖြည်း ပြောင်းလဲမှုများ ရှိလာခြင်းတို့က ဒေါ်မွန်မွန်ရင် လက်ထက်ကပင် စခဲ့သည်ဆိုကလည်း မမှားပေ။ အာဇာနည်နေ့နီးတိုင်း ပြုလုပ်လေ့ရှိသည့် ဟောပြောပွဲများ၊ ကျောင်း တွင်းလှုပ်ရှားမှုများလုပ်သည့် ရက်များဆိုလျှင် ဒေါ်မွန်မွန်ရင် မိဘများက သူမကို ကျောင်းသို့မလွှတ်တော့။ ဖခင်တာဝန်ကျရာ မော်လမြိုင်မြို့ရှိ မော်ဒလိန်းကျောင်းတွင် ၄တန်းမှ ရ တန်းအထိတက်ခဲ့စဉ်က အမှတ်တရ တစ်ခုရှိခဲ့ဖူးသည်။

ဦးစော၏ မြေးမှန်း မြို့ကလူများရော ကျောင်းကပါ သိကြသည့်မို့ မိဘများက အာဇာနည်နေ့ အကြိုနေ့မျိုးတွင် ကျောင်းလွှတ်ရန် စိတ်ပူပန်ခဲ့သည့်အတွက် ကျောင်းမတက်ခဲ့ရ။ ထိုအကြောင်းကို ကျောင်းမှ အကြီးတန်း ကျောင်းသားများက သိကြသည့်အခါ သူ့ထံလာရောက်၍ အားပေးနှစ်သိမ့်စကား ပြောခဲ့ဖူးသည်ကို ဒေါ်မွန်မွန်ရင်မမေ့ခဲ့။ ကျောင်းသားကြီးများ၏ ထိုသို့ အားပေးနှစ်သိမ့်မှုများက ဒေါ်မွန်မွန်ရင်ကို အတော်ပင် အားတက်စေခဲ့သည်။

“ကျောင်းဟောပြောပွဲတွေမှာဆို အတန်းကြီးတွေက ပြောတာကိုး။ အဲဒီရက်မှာ ကျောင်းမတက်တာ သိတော့ သူတို့က နောက်နေ့ အတန်းထဲကို လာပြောတယ်။ ဒါက သမိုင်းကို ပြောတာပေါ့နော်။ နင်တို့နဲ့ မဆိုင်ဘူးပေါ့။ ကျောင်းမတက်ဘဲ မနေနဲ့။ နောက်ဆိုရင် လာတက်။ နားထောင်ပေါ့ ဆိုတာနဲ့ နောက်နှစ်တွေက စပြီး အဲလိုပွဲတွေ သွားတက်ဖြစ်တယ်” ဟု မိဘများက စိတ်ပူသော်လည်း ကလေးအချင်းချင်း ပြဿနာ မရှိခဲ့ဘဲ နားလည်မှုရခဲ့ပုံကို ဒေါ်မွန်မွန်ရင်က ရှင်းပြသည်။

နောက်ပိုင်းမော်လမြိုင်မှ ရန်ကုန်သို့ ပြန်ပြောင်းလာကာ အထက ၂ စမ်းချောင်း(စိန်ဖလိုး)သို့ ကျောင်းပြောင်းခဲ့သည်။ ၈ တန်းမှ ၁၀ တန်းအထိ တက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်ကာ ကျောင်းပြောင်းစတွင် သူ့ကို အတန်းကြီးများက ဦးစောမြေးအဖြစ် လာရောက်ကြည့်ရှုကြသည်မှအပ အခြားပြဿနာ တစ်စုံတစ်ရာမရှိခဲ့။

“မိန်းကလေးကျောင်းဆိုတော့ အစ်မကြီးတွေပေါ့။ လာကြည့်ကြတယ်။ အုပ်စုလိုက် လာကြည့်ပြီးမှ အားနာသွားပြီး သြော် အသစ်ဆိုလို့ လာကြည့်တာပါ။ ဘာညာနဲ့ လျှောချသွားတယ်။ သူငယ်ချင်းတွေက ကိုယ်နဲ့ ပေါင်းကြည့်တယ်။ အဆင်ပြေတော့လည်း ခင်မင်ရင်းနှီးသွားတာပါပဲ” ဟု ဒေါ်မွန်မွန်ရင်က ပြောသည်။

သေနတ်ဒဏ်ရာ တစ်ဆယ့်သုံးချက် ထိမှန်ကျဆုံးခဲ့ရသည့် အမျိုးသားခေါင်းဆောင် ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်း၏ မိသားစုနှင့် ထိုလုပ်ကြံ သတ်ဖြတ်မှု၏ ဦးဆောင်တရားခံ ဦးစောမိသားစု ကြားတွင်လည်း သည်ဆယ်စုနှစ်များစွာအတွင်း တွေ့ဆုံဆက်ဆံမှု တစ်စုံတစ်ရာ မရှိခဲ့သော်လည်း ထိုသမိုင်းဝင်ဖြစ်ရပ်အတွက် နာကြည်းမုန်းတီးမှုတို့ကို မတွေ့ရသည်က ဒေါ်ခင်ကြည် စိုက်ပျိုးထားသည့် လီလီပန်းများကို ဦးစောမြေး မင်္ဂလာဆောင်တွင် အသုံးပြုရန် ငြင်းပယ်ခြင်းမရှိခဲ့သည့် အဖြစ်အပျက်တစ်ခုကသာ ပြသနေသည်မဟုတ်။ ဦးစောမိသားစုအတွက် အမြဲကျေးဇူးတင် နွေးထွေးနေခဲ့ရသည်ဆိုသော ဒေါ်ခင်ကြည်၏ အမှတ်တရ စကားတစ်ခွန်းလည်း ရှိပါသေးသည်။

လွတ်လပ်ရေးရပြီး နိုင်ငံတော် လုပ်ကြံမှုနှင့်ပတ်သက်၍ ဒေါ်ခင်ကြည်အား နစ်နာကြေး တောင်းခံနိုင်ရန် တရားစွဲဆိုနိုင်သေးကြောင်း အကြံပြုသူရှိခဲ့သော်လည်း ထိုအချိန်က ဒေါ်ခင်ကြည် ပြောခဲ့သည့်စကားကို ဒေါ်မွန်မွန်ရင် အဘွားမှသည် မိသားစုအားလုံးက မမေ့နိုင်ခဲ့ကြ…။

“အန်တီဒေါ်ခင်ကြည်က ဘာပြောခဲ့လဲဆိုတော့ ဒေါ်သန်းခင်က မျက်နှာမရှိဘဲ ဖြစ်ရတဲ့ မုဆိုးမ။ ကျွန်မက ဂုဏ်ရှိပြီး ကျန်ခဲ့ရတဲ့ မုဆိုးမပါ။ ဒါကြောင့် ဒေါ်သန်းခင်ဆီက ကျွန်မ ဘာမှ မယူလိုတော့ပါဘူးတဲ့။ အဘွားက အဲဒီစကားကို အခုထက် ထိမမေ့ပါဘူး” ဟုဆိုလေသည်။

ထိုအမှတ်တရများနှင့်အမှတ်တရ မင်္ဂလာဘိသိက ်အဖြူရောင် လီလီပန်းလေးများကပင် မိသားစုနှစ်စုကြား အဃာတတရား မရှိခဲ့ခြင်းကို သက်သေပြနေသည်။

ဒေါ်မွန်မွန်ရင်က ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်း၏သမီး ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်ကို အပြင်တွင် မတွေ့မမြင်ဖူးဘဲ အခြေအနေပေးခဲ့၍ တွေ့ခွင့်ရခဲ့ရပါက တွေ့လိုစိတ် ပြင်းပြင်းပြပြ ဖြစ်မိသော်လည်း တကယ်တမ်း တွေ့ရမည်ဆိုခဲ့လျှင်လည်း တွေ့ဖို့ မဝံ့ရဲကြောင်း ဖွင့်ဟသည်။

“ကိုယ်က ဒီမှာတောင် ငုံ့နေရတဲ့သူလေ။ ဒေါ်စုကတော့ Image အရမ်းကြီးတယ်။ ကမ္ဘာကတောင် အသိအမှတ်ပြုခံရတဲ့သူ ဆိုတော့လေ။ ဘာနဲ့မှ နှိုှုင်းယှဉ်လို့ မရပါဘူး။ မိသားစု သမိုင်းကြောင်းတွေကြောင့် တွေ့ဖူးချင်ပေမယ့်လည်း မတွေ့ရဲပါဘူး။ မေမေတို့တုန်းက ဆိုရင်တော့ တစ်မျိုးပေါ့လေ” ဟု ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်ကို လေးစားကြောင်းနှင့် ပြောစရာ မရှိအောင်ပင် ကွာခြားမှုများပါကြောင်း ဒေါ်မွန်မွန်ရင်က ဆိုသည်။

ဒေါ်မွန်မွန်ရင်တို့ ဦးစောမျိုးဆက် မိသားစုဝင်များနှင့် ပတ်သက်ပြီး ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်ကမူ အပြစ်မရှိသူ မိသားစုဝင်များ အပြစ်ရှိသလို ခံစားနေရခြင်းကို စိတ်မကောင်းဖြစ်မိကြောင်း ကရုဏာစကား ဆိုပါသည်။

“ကိုယ်မလုပ်ခဲ့တဲ့ ကိစ္စအတွက် ဒီလိုခံစားရတာကို စိတ်မကောင်းဘူး။ ကလေးတွေက ဘာမှ လုပ်ခဲ့တာမှ မဟုတ်တာ။ သူတို့အဘိုးကလည်း သူ့အပြစ်အတွက် ဥပဒေအရခံသွားပြီပဲ။ ကျန်တဲ့လူမှာ ဘာအပြစ်မှမရှိဘူး။ ဒီကလေးတွေကို အေးအေးချမ်းချမ်းနဲ့ နေစေချင်တယ်။ သူတို့ကိုယ်သူတို့လည်း အပြစ်ရှိတဲ့လူတွေရယ်လို့ မသတ်မှတ်သင့်ဘူး” ဟု ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်က ပြောပါသည်။

မိသားစုဝင်များနှင့်သာမဟုတ် ဦးစောအပေါ်ကိုပင် မည်သို့မျှ သဘောမထားကြောင်းကို ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်က ဆက်လက်၍ “ဖေဖေနဲ့ ပတ်သက်ပြီး တွေးရင် ဦးစောကြောင့် ဖေဖေ ဆုံးသွားတယ်လို့ ဘယ်တုန်းကမှ မမြင်ဘူး။ ပြီးတော့လည်း နိုင်ငံရေးမှာ ဒီလိုပဲ ဖြစ်တတ်ပါတယ်””ဟု ဆိုလေသည်။

ဒေါ်မွန်မွန်ရင်ကတော့ သမိုင်းမှတ်တမ်းများမှာ မိသားစုနှစ်ခုကြား၌ ဖြစ်တည်ကွာခြားချက်များစွာ ရှိသော်လည်း ထိုကွာခြားမှုကြား တူညီမှုတစ်ခု ရှိမည်ဆိုသည်ကို ယခုလိုယုံကြည်မှု ပြည့်ဝစွာဖြင့် ပြောပြသည်။
“တကယ်တော့ တိုင်းပြည်ကို ချစ်ကြတာချင်းတော့ အတူတူပဲနေမှာပါ” ဟူ၍ ဖြစ်လေသည်။

လွန်ခဲ့တဲ့ ၇ နှစ်က အာဇာနည်နေ့ဆောင်းပါး

Zawgyi Version

လွန်ခဲ့တဲ့ ၇ နှစ် ဘာမီဒီယာလွတ်လပ်ခွင့်မှ မရသေးခင်က အာဇာနည်နေ့ကိုုဂုဏ်ပြုနိုုင်ဖိုု့ ကြိုးစားခဲ့ပါတယ်။ ကိုုယ်လေးစားရတဲ့ ဆရာတွေက အားပေးချီးမြောက်ခဲ့ကြတာလည်း ခံခဲ့ရပါတယ်။ ရေးခဲ့ဖူးတဲ့ ဖော်ပြခံရဖူးတဲ့ ဒီစာလေးနဲ့ပဲ ဒီနေ့ ကျရောက်တဲ့ ၂၀၁၅ ခုနှစ် ဇူလိုင်လ ၁၉ ရက် ၆၈ နှစ်မြောက်အာဇာနည်နေ့ကို အလေးအမြတ်ဦးညွှတ်လိုက်ရပါတယ်ခင်ဗျာ။

(၂၀၀၈ ခုနှစ်တုန်းက မြန်မာတိုင်း(မ်)ဂျာနယ်ရဲ့ သတင်းထောက်ဘဝနဲ့ ရေးခဲ့တဲ့ ဆောင်းပါးလေးပါ။ ဗိုလ်ချုပ်အကြောင်း ရေးရင် အပုဒ်လိုက် ဖြုတ်ခံရတဲ့အချိန်မှာ စာရေးသက်မရှိတဲ့ သတင်းထောက်တစ်ယောက်ရဲ့ ဆောင်းပါးလေးလေမို့လားမသိ ..။ ကျွန်တော့အတွက်တော့ မှတ်မှတ်ရရ ဒီစာလေး ဂျာနယ်မှာပါလာခဲ့ပါတယ်။ ဂျာနယ်တွေတခုတ်တရသိမ်းထားပေမယ့် စုပုံပြီးများလွန်းနေတာရယ်ကြောင့် အဲဒီ့အချိန်က ဖော်ပြခံခဲ့ရတဲ့ စာစောင်အမှတ်ကိုတော့ မသဲကွဲပါ။ ၂၀၀၈ ခုနှစ် ဇူလိုင် ၁၉ ရက်ရှိတဲ့ အပတ်ကစာစောင်လို့ပဲ မှတ်ရမှာပါ။ ရှိတဲ့မှတ်စုစာရွက်ထဲကပဲ ဒီစာကို ပြန်ကူးထားပါတယ်။ နောက် လွန်ခဲ့တဲ့ ရ နှစ်ကဆိုတော့ အဲဒီတုန်းက ခေါင်းစဉ်က ” ၆၁ နှစ်တိုင်ခဲ့ပြီဖြစ်တဲ့ ရင်ထဲက အာဇာနည်နေ့ ” ဆိုတဲ့ ခေါင်းစဉ်နဲ့ပါ။)

” ၆၁ နှစ်တိုင်ခဲ့ပြီဖြစ်တဲ့ ရင်ထဲက အာဇာနည်နေ့ ”

၂၀၀၈ ခုနှစ် ဇူလိုင်လ ၁၉ ရက်နေ့ဆိုရင် မြန်မာနိုင်ငံလွတ်လပ်ရေးအတွက်ကြိုးပမ်းရင်း အသက်ပေးခဲ့ရတဲ့ မျိုးချစ်အာဇာနည်ခေါင်းဆောင်ကြီးတွေရဲ့ အထိမ်းအမှတ်နေ့ဟာ ၆၁ နှစ် တိုင်ခဲ့ပါပြီ။ ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းခေါင်းဆောင်တဲ့ အာဇာနည်ခေါင်းဆောင်ကြီးတွေဟာ သူတို့အသက်၊ သွေး၊ ချွေးနဲ့တိုက်ခိုက်တွန်းလှန်ခဲ့ရတဲ့ မြန်မာနိုင်ငံကြီး လွတ်လပ်ရေးရတာကို မျက်ဝါးထင်ထင် မြင်မသွားခဲ့ကြရပါဘူး။

ဒါပေမယ့် တတိယတန်းကျောင်းသားလေးတစ်ယောက်ကတော့ အာဇာနည်နေ့ဆိုတာကို သိရုံလေးနဲ့ အတန်းပိုင်ဆရာမကျွေးတဲ့မုန့်ကို ကျောင်းတက်ချိန်မှာ စားခွင့်ရခဲ့ဖူးပါတယ်။

လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၈ နှစ်ဝန်းကျင်တုန်းက တတိယတန်းကျောင်းသားတစ်ယောက်ရဲ့ မှတ်သိစိတ်ထဲမှာ အာဇာနည်ဆိုတာ ဘယ်လိုပုဂ္ဂိုလ်တွေမှန်း မသိတတ်သေးပါဘူး။
ဒါပေမယ့်
” ဖေဖော်ဝါရီဆယ့်သုံးမှာ ဗိုလ်ချုပ်မွေးနေ့ပါ
တစ်ထောင့်ကိုးရာ တစ်ဆယ့်ငါး ရှေ့နေဦးဖာသား
ဇာတိနတ်မောက် မကွေးခရိုင် သိကြများခုတိုင်
ကြံ့ကြံ့ခိုင်တဲ့ဇာနည်ဖွား မိခင်ဒေါ်စုသား
တစ်ထောင့်ကိုးရာလေးဆယ့်ခွန် ပြောင်းကြွတမလွန်
မျက်ရည်သွန်လို့ဘဝင်ညှိုး ဇူလိုင်တစ်ဆယ့်ကိုး
ပြည်ထောင်စုရဲ့ ကျေးဇူးရှင်ဗိုလ်ချုပ်တို့ဖခင်
ကောင်းစေချင်တဲ့မှာစကား ငါတို့မမေ့အား ” ဆိုတဲ့ ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းကဗျာလေးရယ်။

တတိယတန်း မြန်မာစာဖတ်စာအုပ် နောက်ဆုံးစာမျက်နှာမှာပါတဲ့ ” ဗမာ့လွတ်လပ်ရေးအတွက် တပ်မတော်ဖွဲ့ဖို့ဂျပန်ပြည်မှာကွယ် တကယ်ပဲ အသက်နဲ့လဲလို့ ဆင်းရဲ ဒုက္ခခံကာ ကြံစည်တယ်… သူရဲကောင်းတို့ ဗိုလ်အောင်းဆန်းနဲ့အာဇာနည်တွေရယ် …” ဆိုတဲ့ သီချင်းကို ဆိုလိုက် ကြားလိုက်မိတဲ့အခါတိုင်း ကြက်သီးမွေးညင်းတွေ ထလာတတ်မြဲပါ။

မှတ်မှတ်ရရ ၄၃ နှစ်မြောက်အာဇာနည်နေ့မတိုင်ခင် နှစ်ရက်အလိုမှာ အတန်းပိုင်ဆရာမက အာဇာနည်နေ့အကြောင်းကို စာစီစာကုံးတစ်ပုဒ်ရေးခိုင်းတယ်။ အစ်ကိုတွေ အစ်မတွေမရှိတဲ့ သုံးတန်းကျောင်းသားတစ်ယောက်အတွက် အာဇာနည်နေ့နဲ့ပတ်သက်တဲ့ အချက်အလက်တွေကို မိဘတွေကိုမေး၊ စာအုပ်စာတန်းတွေ ရှာခိုင်းပြီး စာစီစာကုံးတစ်ပုဒ်ဖြစ် အောင်ရေးရတယ်။

နောက်တစ်နေ့ စာစီစာကုံးစာအုပ်တွေ ထပ်ခိုင်းပြီးဆရာမက ကျောင်းသားတွေကို ဉာဏ်စမ်းမေးခွန်းတွေမေးတယ်။ မှန်အောင်ဖြေနိုင်တဲ့သူကို ကျောင်းတတ်ချိန်မှာ မုန့်ကျွေးမယ်၊ မုန့်စားခွင့်ပြုမယ်ပေါ့။ မှားတဲ့သူတွေကတော့ ခုံပေါ် တက် ပြီးမတ်တပ်ရပ်ရတယ်။

ကျောင်းသားလေးကလည်း စာစီစာကုံးကို အချက်အလက်တွေနဲ့ သေချာကြိုးစားရေးလာတာဆိုတော့ ကိုယ့်ဘာသာကို ယုံကြည်ချက်အပြည့်နဲ့ပေါ့။ အဲဒီအချိန်တုန်းက ဗိုလ််ချုပ်အောင်ဆန်းကဗျာကို ကျောင်းမှာမသင်ရသေးဘူး။ ဆရာမက တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် မေးခွန်းတွေမေးတယ်။ ဘယ်သူမှ ပြည့်စုံအောင် မဖြေနိုင်ကြဘူး။

ဆရာမမေးတာက ဗိုလ်ချုပ်မွေးတဲ့ခုနှစ်၊ ဗို်လ်ချုပ်ရဲ့မိဘတွေမည် စသဖြင့်ပေါ့…။ ကျောင်သားလေးကတော့ ဗို်လ်ချုပ်ကဗျာကိုရနေတော့ ခုံပေါ်တက်မတ်တပ်ရပ်နေကြတဲ့သူတွေကိုကြည့်ရင်း ဆရာမမေးသမျှှ ဖြေနိုင်မှာဘဲဆိုတဲ့ယုံကြည်ချက်အပြည့်နဲ့ မေးခွန်းတွေကိုဖြေရတယ်။ မေးခွန်းနဲ့တွေ့တော့ ကံကောင်းလို့ ခုံပေါ်တက်ရပ်ရတော့မလို့…။

ဆရာမမေးတာက အာဇာနည်ကိုးဦးအမည်။ တစ်ဦးချင်းဖြေနိုင်တယ်။ နောက်ဗိုလ်ချုပ်မွေးနေ့။ ၁၉၁၅ ဖေဖော်ဝါရီ ၁၃ ပေါ့။ ဖြေနိုင်တယ်။ ထပ်မေးတယ်။ ဗိုလ်ချုပ်ရဲ့ မိဘတွေအမည်။ ရှေ့နေဦးဖာနဲ့ မိခင်ဒေါ်စုပေါ့။ ဆရာမက မရပ်သေးဘဲ ထပ်မေးပြန်တယ်။ ဗိုလ်ချုပ်ရဲ့အဖေက ဘာအလုပ်လုပ်သလဲတဲ့။ ကျောင်းသားလေး တွေဝေသွားတယ်။ ချက်ခြင်းမဖြေနိုင်ဘူး။ ဗို်လ်ချုပ်အဖေရဲ့ အလုပ်အကိုင်ကို မသိဘူးဖြစ်နေတယ်။ ဆရာမကတော့ ပြုံးပြံုးလေးနဲ့ ထပ်ပြောတယ်။ သားရယ်..ဗိုလ်ချုပ်အဖေနာမည်သိပြီး အလုပ်အကိုင်ကျမှ ဘာလို့မသိရတာလဲတဲ့။ သေချာစဉ်းစားကြည့်ပါဦးပေါ့..။ ရှေ့နေဦးဖာရဲ့ အလုပ်အကိုင်ကို မပြောနိုင်တာနဲ့ ခုံပေါ်တက် မတ်တပ်ရပ်ရတော့မလို့..။

ကဗျာကို အလွတ်ရနေပေမယ့် စကားလုံးတစ်လုံးခြင်းစီကို ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာပြီး ပိုင်းခြားနားလည်အောင် စဉ်းစားနိုင်စွမ်းနုနယ်သေးတဲ့အရွယ်မှာ ဦးဖာဟာ ဗို်လ်ချုပ်ရဲ့အဖေမှန်းသိပေမယ့် ဦးဖာရဲ့အလုပ်အကိုင်ဟာ ရှေ့နေဆိုတာကို အတော်ကြာအောင် စဉ်းစားယူခဲ့ရတယ်။ နောက်မှ ဖြတ်ခနဲ ပေါ်လာတယ်။ ရှေ့နေပါ ဆရာမပေါ့..။

ကျောင်းတက်ချိန်မှာ ဆရာမခွင့်ပြုချက်နဲ့ ဆရာမကျွေးတဲ့မုန့်ကို သူငယ်ချင်းတွေအားလုံးရှေ့မှာ ဂုဏ်ယူစွာစားရင်း အာဇာနည်ခေါင်းဆောင်ကြီးတွေရဲ့ အပေါ်ယံအမည်နာမကို သိကျွန်းရင်းနှီးယုံနဲ့ အကျိုးကျေးဇူးကို သုံးတန်းကျောင်းသားတစ်ယောက် ခံစားခဲ့ရတယ် …။

နောက်ပြီးတော့ ဆရာကမ ကျောင်းသားတွေအားလုံးကို အာဇာနည်နေ့ဖြစ်ပေါ်လာပုံ။ အာဇာနည်ခေါင်းဆောင်ကြီးတွေရဲ့ တိုင်းပြည်အပေါ်ထားတဲ့ စိတ်သဘောထားမြင့်မြတ်ပုံ၊ ဂဠုန်ဦးစောနဲ့အပေါင်းအပါတွေရဲ့ တိုင်းပြည်အပေါ်မထောက်မညှာ သွေးအေးရက်စက်ပုံနဲ့ အာဇာနည်နေ့ကို မမေ့သင့်တဲ့ အကြောင်းကို ကျောင်းသားတွေကို ရှင်းပြတဲ့အခါ မုန့်စားခွင့်ရလို့ ဂုဏ်ယူတဲ့ပျော်ရွှင်စိတ်တွေနဲ့အတူ နာကြည်းဝမ်းနည်းကြေကွဲမှုတွေကို အဲဒီ့အချိန်က တိုင်းသူပြည်သားတွေနဲ့ ထပ်တူထပ်မျှ ခံစားလိုက်ရတယ်။

ကိုယ်ကျိုးမဖက်ဘဲ တိုင်းပြည်ကောင်းစားဖို့ အနစ်နာခံဆောင်ရွက်ခဲ့တဲ့ ဗို်လ်ချုပ်အောင်ဆန်းရဲ့ ပုံရိပ်လွှာ၊ ဗို်လ်ချုပ်နဲ့စိတ်တူကိုယ်တူ လွတ်လပ်တဲ့တိုင်းပြည်တည်ထောင်ဖို့ ကြိုစားနေကြတဲ့ မျိုးချစ်ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးတွေရဲ့ အားမာန်တွေဟာ သုံးတန်းကျောင်းသားလေးတွေရဲ့ သွေးထဲမှာ လှည့်ပတ်စီးဆင်းခဲ့ကြတယ်။

ဇူလိုင် ၁၉ ရက်နေ့ရောက်တိုင်း ဗို်လ်ချုပ်အောင်ဆန်းနဲ့ မျိုးချစ်ခေါင်းဆောင်ကြီးတွေရဲ့ တိုင်းပြည်အပေါ်အနစ်နာခံပေးဆပ်နိုင်ခဲ့တဲ့ စိတ်ဓာတ်တွေကို လေးစားဂုဏ်ယူစိတ်၊ ဗို်လ်ချုပ်တို့သာ အခုအချိန်ထိရှိနေသးရင်ဆိုတဲ့ လွမ်းတဲ့၊ နှမျောတဲ့ မချိတင်ကဲအတွေးတွေနဲ့အတူ အတန်းပိုင်ဆရာမတစ်ယောက်ရဲ့ ကျောင်းသူကျောင်းသားတွေအပေါ်ထားတဲ့ စိတ်အလှ ရုပ်အလှကို သင်ကြားပေးနိုင်ခဲ့တဲ့ စေတနာကို အမြဲဦးခိုက်အမှတ်ရနေမိပါတော့တယ်…။

ရထားစီးသည့်အတွေးများ ၁

ရှေ့ကိုမျက်နှာမူခွင့်မရခဲ့ရင်
ဘေးတိုက်အရွေ့က
နောက်ပြန်ဆိုတဲ့အသိထက်
ပိုကောင်းတယ်။

၂၈ မေ ၂၀၁၅

Zawgyi Version

ကဗျာဖတ်ခြင်း

ယုဇနမခင်ပျို နဲ့
အမေရိကားက မခင်နှင်းဆီရေ
အာရှတိုက်ရဲ့တစ်နေရာမှာ
ဒေလီယာပန်းတွေပွင့်ပြီကွဲ့။

၁၀ ဧပြီ ၂၀၁၅

Zawgyi Version

ကဗျာဘူကေး ၆

” သံဝေဂ “

ရုပ်နဲ့နာမ်ကို လက်ခုပ်တီးလိုက်လို့
ကျွန်တော်ဟာ လူအဖြစ် မြည်ဟည်းလာသလား
ကိုယ့်အသံကို တစ်ပါးသူကြားသွားမှာ
အားနာလိုက်တာ။

စီးကရက်ကို တဟွတ်ဟွတ် သောက်မိတာလား
ချောင်းကို မီးညှိပြီး ဆိုးနေတာလား
ကျွန်တော့မှာဖြင့် စွတ်စို ဖျားနာခဲ့ရပြီ။

မေမေရေ …
ကြွေရင်လည်း မြေမှုန်တွေနဲ့ ဓာတ်ပြုရတာပေါ့
ကျွန်တော်ဟာ ကိုက်ခဲညောင်းညာနေတဲ့
လောကအဝါတစ်ပွင့်ပါပဲ

ခုတော့..
လေအလာကို မျှော်လင့်ရင်း ရနံ့ချိုချိုတွေ ပွင့်ရပါဦးမယ်။

တာရာမင်းဝေ
၂၀၀၂ ဇူလိုင်

Zawgyi Version

အပြာရောင်လမ်းခွဲ

Zawgyi Version

ညတုန်းက ကောင်းကောင်းအိပ်မပျော်တာနဲ့ မနက် ၁၁ နာရီလောက်မှ နိုးတယ်။ တနင်္ဂနွေနေ့ဖြစ်လို့ နှပ်နေတာလည်းပါတာပေါ့။ ဒီလိုနားရက်ဆို အခန်းအပြင်ဘက်မှာ တစ်ယောက်မဟုတ်တစ်ယောက်ဖွင့်တဲ့ သီချင်းသံတွေ ဘာတွေ ကြားရမြဲ။

နိုးလာတော့ အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ သန့်စင်ခန်းကိုအသွား နားထဲစွဲနေတဲ့ သီချင်းစာသားလိုလို ဘာလိုလို.. သိပ်တော့ မသဲကွဲဘူး။ သန့်စင်ခန်းပြန်ထွက်လာတော့မှ ကိုယ်ကြိုက်တဲ့သီချင်းတစ်ပုဒ်ကို မိန်းကလေးအသံနဲ့ ပီပီသသကြီးကို ကြားရတာ .. ဟမ် .. ဘာ .. အပြာရောင်အခန်းထဲက နင်လေပြေးထွက်သွား .. ဟုတ်လား။ အဲဒါ ကိုအောင့်သီချင်းပါ။ ကျောင်းသားဘဝထဲက ကြိုက်ခဲ့ဆိုခဲ့တဲ့သီချင်းပဲ။

ဒါနဲ့ အိပ်ချင်စိတ်ပျောက်သွားပြီး ကြည့်လိုက်တော့မှ ဒိတ်ဒိတ်ကြဲဘဲကြီးလုပ်ထားတာ။ သီချင်း နာမည်တောင် အပြာရောင်လမ်းခွဲပဲပေးထားတယ်။ လူပြောသူပြောများတဲ့ခွေထဲက ပထမဆုံးကြားမိတဲ့ သီချင်းပဲ..။ တစ်ပုဒ်နဲ့ပဲ လုံလောက်သွားတယ်။ နောက်သီချင်းတွေ ဆက်နားထောင်ကြည့်စရာကို မလိုတော့ဘူး။ သူ့ကြိုးစား အားထုတ်မှုတွေကို အသိအမှတ်ပြုပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘယ်သူ့ဆီကဖြစ်ဖြစ် ဒီလိုမျိုးကြားလိုက်ရရင် လေတယ်လို့။ (ဒါတောင် ဖွင့်ထားတဲ့သူက Chorus ပိုဒ်လေးပဲ ယူထားတာပါလို့ ရှေ့နေက လိုက်တာမပါသေးဘူး)

ဒီအတိုင်းဆို ကိုယ်သိရသလောက် ဘယ်သူမှ ပြန်မဆိုသေးတဲ့ ကိုစု သီချင်းတွေလည်း မျက်ခုံးလှုပ်နေလောက်ပြီ။